EVEN IETS ANDERS
De laatste tijd krijg ik vaak vragen o.a. waarom het zo lang duurt dat ik nieuw werk op de website plaats en dergelijke.
Soms komen er zo nu en dan in je leven dingen op je pad waar jij je net iets meer op moet- en/of wilt focussen dan dat je op andere dingen doet. Ik zit in een periode waar ik de kunstwereld gedeeltelijk op een lager pitje zet en mijn prioriteiten verleg voor iets anders. Ik denk dat ik voor dit jaar niet meer aan projecten meewerk maar mijzelf kennende, maak ik daar heel misschien nog wel een uitzondering op al exposeer ik eigenlijk sowieso niet zo heel vaak.
Als je als kunstenaar eenmaal in de mallemolen zit en in het bestand van organisaties/curators ontvang je zo vaak uitnodigingen om mee te doen aan exposities etc. dat je iedere week bijna wel op reis kunt gaan als je alles zou accepteren. Daarnaast ga ik als het even kan regelmatig mee met bevriende internationale kunstenaars op hun projecten. Op een gegeven moment krijg je de ene na de andere nominatie met de meest indrukwekkende benaming toegestuurd en die je ook met, jawel, 100% zekerheid ontvangen zal waar ik meestal niet eens meer op in ga. Ook daar hebben ze voor mijn gevoel een behoorlijk florerende nieuwe markt voor uitgevonden en is mijn beetje trotse gevoel als weer eens genomineerde inmiddels behoorlijk weggeëbd en ben er wel een beetje klaar mee. Met een beetje geluk koppelen sommige organisaties aan de te “winnen” award een vermelding in een catalogus om het allemaal nog wat aantrekkelijker te maken. Vaak gaat het ook samen in combinatie met een expositie, uiteraard weer tegen een torenhoge bijdrage, waarvan de kosten voor de gemiddelde kunstenaar helemaal al haast niet meer op te brengen zijn. Maar dan ben je er nog niet, er komen nog de reis- en verblijfkosten bij als je er zelf bij wilt zijn. Soms moet je de kunstwerken verzenden omdat ze vaak al lange tijd van te voren op de plaats van bestemming moeten zijn of omdat je ze zelf niet mee kunt nemen. Dat verzenden kan soms wel afhankelijk van formaat /gewicht/bestemming etc., honderden euro’s kosten naar het buitenland en er kan nog wel eens een enkele keer wat fout gaan heb ook ik zelf al eens ervaren. Afijn, de meeste kunstenaars willen toch wel graag hun werk verkopen op een expositie en je zou verwachten dat de organisators daar dan een beetje hun best en moeite voor zouden doen? Je hebt ze als kunstenaar ook daar toch behoorlijk voor betaald? Nou nee hoor, de meesten zal het een worst zijn als je wat verkoopt, zij hebben hun centjes al binnen en als er dan toch wonder boven wonder iets verkocht wordt dan willen ze vaak ook nog een gedeelte van die verkoopprijs. Met een beetje geluk tref je nog een echt goede organisator die er ook echt voor de kunstenaars is, ik krijg steeds meer de indruk dat dit een uitstervend “soort” is.
Als ik alle uitnodigingen voor nominaties aangenomen zou hebben zou ik inmiddels al een hele kast vol met prijzen hebben, datzelfde geldt natuurlijk voor al mijn collega’s. Wanneer je als kunstenaar te veel overladen wordt met al dat soort dingen blijft het dan nog wel echt leuk en kun je dat dan ook echt succes noemen? Voor sommigen misschien wel, voor anderen weer niet en ik behoor tot die laatsten. Buiten dat, dus denk als buitenstaander niet dat je alles voor niets krijgt want aan alles hangt zoals ik al zei een behoorlijk prijskaartje. Het ligt er maar net aan of de kunstenaar er dat voor over heeft en velen kunnen zich het ook niet eens veroorloven als zij het al zouden willen. En allemachtig, sommige awards zijn zo kitscherig lelijk dat ik ze zelfs niet eens op- of in mijn kast wil hebben staan en mijn muur hang ik al helemaal niet vol met allerlei certificaten en zo. Maar dat is mijn eigen smaak natuurlijk, ik ken mensen die vinden zoiets wel weer prachtig allemaal en dat is dan verder ook prima toch? De paar prijzen die ik wel aanvaard heb fotografeer ik, zet ze op mijn website (dat dan weer wel ja) en verder staan ze ergens op een kast in een kamertje en de papieren “trofeeën” zitten ergens in een map. Uiteraard zijn er (on)kosten aan verbonden zoals aan bijna alles maar het is schrikbarend wat de organisaties etc. steeds hoger berekenen over de rug van de (in dit geval) kunstenaars. Dit heeft voor mijn gevoel weinig of niets meer met kunst te maken maar alles met “kassa”, met uitzondering van een enkele curator of galerie. Eigenlijk komt het er als het ware op neer dat mensen ook hier gebruikt worden als handelswaar, iets wat in tal van andere branches duidelijk al lange tijd gaande is. Dan heb ik het nog niet eens over de ontelbare uitnodigingen om met je werk in diverse catalogussen te komen staan of interviews, ook weer geweldig leuk allemaal maar uiteraard ook alles niet voor niets natuurlijk. De catalogus die bij een expositie behoort is inbegrepen bij dat project dus dat geeft over het algemeen geen extra kosten. Kortweg gezegd dus, als je wilt kun je zoals ik persoonlijk en niet als enigste ervaren heb, jou “minute of fame” letterlijk en figuurlijk als het ware vaak kopen als je het er voor over hebt en dat heb ik dus niet. De enige eer is dat ze speciaal jou (en tig anderen) op dat moment “uitverkoren” hebben voor een award en zo, dat is dan wel weer een hele opsteker nietwaar? Even voor alle duidelijkheid, ik heb het hier dus over buitenlandse organisaties etc., dat wil echter niet zeggen dat zulke praktijken ook niet in eigen land zouden kunnen gebeuren. Ondanks dit alles heb ik toch absoluut geen spijt dat ik met bepaalde projecten heb meegedaan al zou ik het niet allemaal weer doen met de kennis die ik nu heb.
Als je een eerste mooie uitnodiging ontvangt om mee te doen aan een expositie voel je je als het ware bijna euforisch, overweldigend en kunt haast niet slapen van opwinding. Dat is tenminste vaak bij de meeste kunstenaars die ik ken het geval en dat was bij mij ook zo. Dat gevoel is echter bij mij inmiddels grotendeels verdwenen en is een soort van gewenning aan het worden en dat is niet goed vind ik zelf. Ik ben net iets te realistisch en merk vaak dat ik de dingen net even iets anders zie dan anderen over het algemeen doen. Ik wilde sowieso al niet in de spotlights staan maar wilde wel graag mijn schilderijen aan het bredere publiek laten zien nou ik jaren geleden toch eenmaal die stap gezet had om totaal voor het schilderen te gaan. Ik functioneer nou eenmaal beter als iemand “achter de schermen”. Maar je ontkomt er niet aan om zelf ook in de belangstelling te komen en daar heb ik soms nog steeds moeite mee maar heb wel leren te aanvaarden dat dit nou eenmaal zo is. Het “hoort” er nou eenmaal allemaal bij en achteraf is het vaak ook wel weer heel erg leuk en voel ik me toch stiekem weer een klein beetje trots. Zeker als je dan al die persoonlijke mailtjes etc. ontvangt van mensen die jou schilderijen bewonderen. Iets wat ik zeer op prijs stel omdat ik voel dat het echt gemeend is, juist doordat het persoonlijk gericht is en niet op social media of iets dergelijks. Dat je zelfs buitenlandse e-mails krijgt met de vraag om mijn foto met handtekening, iets wat je toch echt niet verwacht. Dat er andere kunstenaars- en niet kunstenaars zijn die vragen of je ze les wil gaan geven wat ik natuurlijk absoluut zeer waardeer met het vertrouwen wat ze stellen in mij. Maar aan die laatste vraag kan ik helaas ook niet voldoen omdat ten 1e ik mij daar zelf niet gekwalificeerd genoeg voor vind, ten 2e omdat ik v.n.l. intuïtief schilder en dat is iets wat ik een ander gewoonweg niet aan kan leren. En ten 3e, als ik het al zou kunnen, ik heb daar doodeenvoudig niet voldoende tijd en ook geen geschikte ruimte voor. Maar evengoed, het is met dergelijke bijkomende dingen wel weer 1 van de leuke kanten van alles dat je ook op die manier gewaardeerd wordt en dat doet me dan weer veel goed. Daarnaast is het ook ontzettend leuk om regelmatig te horen dat mijn schilderijen andere kunstenaars inspiratie geeft net zoals ik dat soms weer door anderen heb. De kunstwereld is een heel aparte levenswijze op zich waar ik wel zo nu en dan een beetje moeite mee heb om alles goed te kunnen combineren. Ik heb meer bereikt dan ik ooit voor mogelijk had gehouden en mooie- en minder mooie dingen meegemaakt. Over het algemeen veel leuke mensen ontmoet waar ik leuke contacten aan overgehouden heb. De laatste tijd heb ik wat minder schilderijen gemaakt dan anders maar er “zitten” nog steeds een heleboel in mijn gedachten waarvan ik nog in ieder geval enkele wil maken. Deze zijn echter voornamelijk bedoelt voor mijn privé gebruik en eventuele private opdrachten blijven ook gewoon doorgaan.
Ik laat tegen mijn gewoonte in dit blog open voor reacties. Ik zou graag weten wie ook dergelijke ervaringen heeft of het misschien anders ziet dan mij. Persoonlijk mailen mag natuurlijk ook. Ik hoop tevens dat ik hier enkele aan mij gestelde vragen heb beantwoord.
Update: Helaas is de mogelijkheid tot reageren weggehaald.
***********************************************************************************************************************************************************************************************